Resmin anlatıyor seni...

Bir resmin kaldı bende mahzun, perişan. Gözlerin dolu yine gülüşün solgun. Hayatın yüküne alışamamış yüreğin var her resminde. İhanetlere kapalı sevgi barınağın.

Her şey gözlerinden okunuyor.  Hayattan bezginliğin, hep aldanıp durduğun vefasızlık. Yüzündeki çizgilerden belli ki çok çektirmiş sana insanlar. Gülmek isteyip de gülemediğin dudağında solgun ve buruk bir tebessüm var yine. Her gördüğüm resminde ya ağlıyordun, ya da hiçbir amacın yokmuş gibi bakıyordun objektiflere, sahte gülücükler konduruyordun yüzüne. “Her şeye rağmen gülmek güzeldir” fikrine inanmaya çalışıyor, inanmasan da gülüyordun ve dalıyordun uzaklarda bir yerlere.

Belki bir sevdiğin vardı genç yaşında doyamamış, belki ihanetlerin vardı ta çocukken başlamış, belki de dostların vardı vefasızca davranmış. Daha sayamadığım bir çok derdin vardı belki de, anlatamadığın tarifsiz acıların vardı. Ama sen yine de inadına yaşamaya çalıştın. Şu yalancı dünyada. Birçok sevdiğin göçüp giderken, bir çok hain bıçak saplanırken yüreğine yine de yıkılmadın, her ne olursa olsun gülmeye çalıştın ve her geçen gün acılarla yaşamaya alıştın. Ağlarken gülmeyi, sevilmesen de sevmeyi öğrendin. Hep sevdin ama sevildin mi bilemedin, hep aldatıldın ama asla aldatmadın. Her ne kadar nefsine karşı aciz de olsan, bazı yalanlara bile bile de inansan ve her fırsatta senden nefret ettiğimi de söylesem, aslında en çok seni seviyorum biliyor musun seni...

 << Hep yarınlar güzel olacak diyorlar, peki bugün de “yarın” değil mi? >>